Ga naar de inhoud

De gelukszoekers van Lissabon

Na een matige maaltijd in een prachtig restaurant wandel ik door de straten van Lissabon, op zoek naar een plek waar ze wél lekkere wijn hebben. Warme lucht van deze zomeravond blaast zachtjes langs mijn gezicht. In de verte hoor ik het tokkelen van een gitaar.

Lissabon – Voor de Basílica dos Mártires zit een jonge man. Met gesloten ogen zingt hij liefdesliedjes en ik weet niet waarom, maar ik ga naast hem op het trappetje zitten en zing in gedachten met hem mee.

Lissabon

De gitaarspeler zet de laatste akkoorden van het liedje in. There’s no need to complicate / ‘Cause our time is short / This, oh this, this is our fate, I’m yours. Het publiek klapt en ik geef hem wat geld. We raken aan de praat. Zijn naam is Oliver en deze romanticus blijkt niet Portugees, maar Braziliaans te zijn.

“Muziek is echt mijn passie. Overdag werk ik als ober in dat restaurant daar.” Hij maakt een vaag gebaar met zijn hand richting het centrum van Lissabon. “En ’s avonds zit ik hier. Ooit hoop ik door te breken, maar zoals het nu gaat is het ook goed.”

Brazilië is mooi

Ik besef dat dat de reden is dat ik naar hem blijf luisteren. Oliver zit hier niet om geld te verdienen, hij zit hier omdat hij een passie heeft. Het verbaast me niet dat Oliver hier naartoe gekomen is. “Brazilië is mooi en het is mijn thuis, maar ik heb daar geen toekomst. Er zijn daar geen banen.”

Het is voor Oliver makkelijk om te integreren in Lissabon. Zijn uiterlijk verraadt niet dat zijn ‘thuis’ aan de andere kant van de oceaan is en omdat Brazilië ooit een kolonie van Portugal was, is het Portugees Olivers moedertaal.

Van Rio naar Europa

“Veel jongeren uit Rio willen naar Europa. Ze zijn klaar met de armoede daar. Portugal is dan een logische optie, vooral vanwege de taal. In het toeristisch seizoen krijg je hier makkelijk een baan.”

En dat terwijl de werkloosheid hier erg hoog is. Wat voor ons de Polen zijn, zijn de Brazilianen voor Portugal.  Toch proef ik hier geen rancune naar de vele buitenlanders die hier een baan ‘inpikken’. Tegen de Europese trend in is hier geen extreemrechts geluid.

Ze geeft street art tours in deze wijk waar vroeger veel krantenredacties zaten. “Die werkten vaak tot laat door en wilden daarna nog wat drinken. Zo is het uitgaansleven hier een beetje ontstaan.”

Bairro Alto

Oliver nodigt me uit om later die avond wat te gaan drinken met zijn vrienden. We spreken af in de Rua da Atalaia, één van de smalle straatjes in de wijk Bairro Alto.

Overdag is het hier idyllisch rustig en geniet je van de eeuwenoude smalle huizen, maar ’s avonds staan de straten vol met mensen die hunkeren naar een goedkope cocktail.

Ik worstel me door de mensenmassa op zoek naar het café. De sfeer is gemoedelijk, de grond ligt bezaaid met plastic bekers. Portugezen weten hoe ze een feestje maken. Gelukkig zie ik Oliver al snel staan. Ik krijg een kus op m’n wang en een mojito in mijn hand.

Street art

Oliver stelt me voor aan zijn vrienden. Jonge immigranten, net als hijzelf. Veel van hen komen uit Brazilië, maar in dit gezelschap zijn er ook een paar Fransen, Engelsen en Kaapverdianen. Eén van hen is Georgette die haar nek het woord ‘Wanderlust’ heeft getatoeëerd.

Terwijl de redacties zijn vertrokken, hebben de cafés zich vermenigvuldigd. Dit internationale gezelschap van seizoenswerkers is hier met ieder een eigen reden. De één ontvlucht de uitzichtloosheid, de ander zoekt een leuke vakantiebaan.

Seizoenswerkers

Ik realiseer me wel dat Lissabon een eiland van positiviteit lijkt. Aan toeristen valt hier veel te verdienen en er zijn genoeg banen voor iedereen. Verderop in het land is dat wel anders. Ik denk aan de Portugezen waarmee ik samenwerkte tijdens mijn zomerbaantje in Nederland.

Je gezin achterlaten om tomaten te plukken in een regenachtig land. Valt dat onder de definitie van geluk zoeken?

Strand en azulejos

In mijn hoofd spookt het. Ik zou best een tijdje in Lissabon willen wonen. Het lekkere weer, de culturele bezienswaardigheden en de mooie stranden in combinatie met de met azulejos versierde huizen, maken deze stad naar mijn mening tot één van de beste vakantiebestemmingen van Europa.

Maar het is vooral ook de hartelijkheid en open houding van de plaatselijke bevolking dat veel jonge mensen voor Lissabon als hun geluksstad zien. Eigenlijk zijn we allemaal gelukszoekers. Ook ik.

Gelukszoekers

Eenmaal weer thuis, zie ik een vacature voor Nederlandse callcentermedewerkers in Lissabon. Even denk ik dat het een voorteken is, maar de gedachte vervaagt al snel. Dat werk is niets voor mij.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *