Ga naar de inhoud

Nico en Yolanda organiseren sponsordiners voor Moldavië

Sluiswachter Nico Swart is IJmuidenaar in hart en nieren, maar een aantal keer per jaar laat hij deze havenstad achter zich. Dan gaat hij naar Moldavië. Samen met zijn vrouw Yolanda zet hij zich in om de armoede daar tegen te gaan. “Het is elf jaar geleden dat we voor het eerst in Moldavië kwamen. Wat we daar zagen was gewoon te erg.”

Oost-Europa
Moldavië is een voormalig Sovjetland in het zuidoosten van Europa. Nico en Yolanda waren al actief in verschillende landen in Oost-Europa en via hun voormalige kerk Christian City Church kwamen ze in aanraking met dit land. “Door de gesprekken die we daar hadden en door de vriendschap met het voorgangersechtpaar destijds, werden wij gevraagd in de mission board te komen. We waren toen verantwoordelijk voor de contacten met onder andere Oekraïne, Roemenië en Polen en zo gingen we ook een keer naar Moldavië.”

Straatkinderen en bedelaars
De situatie daar raakte Nico direct. “Overal zag ik straatkinderen en bedelende bejaarden. Ik zag een vrouw in een klein parkje die woonde onder een stuk plastic. Ooit woonde zij gewoon in een driekamerappartement. De projectontwikkelaar bood haar een ander, kleiner appartement aan. Ze zouden haar zelfs helpen verhuizen. De papieren leken in orde, met stempels erop. Dus die vrouw tekent dat en inderdaad, de verhuiswagen komt, maar dat is dan ook gelijk het einde van het verhaal. Dat gebeurde in die tijd vaker, haar verhaal is niet uniek.”

Geen riolering, waterleidingen en elektriciteit
“Mensen denken vaak dat er geen armoede is in Europa, maar in Moldavië leven zoveel mensen zonder riolering, zonder stromend water en zonder elektriciteit. De wc is gewoon een hokje in de tuin en in de winter vriezen mensen dood omdat ze geen verwarming hebben. Pas ging een groep vrienden met ons mee. Ze kennen mijn verhalen en de foto’s en één van hen zei: ‘Ik ging met je mee en dacht dat ik wel wist hoe het was, maar nu pas weet ik het’.”

“Stuk voor stuk braken ze op een gegeven ogenblik. Er is daar gewoon zoveel armoede. Veel mensen trekken ook naar het buitenland. Kinderen worden opgevoed door hun grootouders. De ouders sturen dan geld naar Moldavië, maar ik heb ook wel stomdronken opa’s gezien, die de toelage van de kleinkinderen opdrinkt. Een gemiddeld salaris in Moldavië is 150 euro, in Rusland verdien je al snel 800 euro per maand. Dan is de keuze snel gemaakt. Ook hoogopgeleiden willen weg. Daar wordt het land natuurlijk ook niet beter van.”

Stichting Pro-Visie
Allereerst willen Nico en Yolanda graag hulp bieden aan de straatkinderen en de geïsoleerde bejaarden, door hen met elkaar te verbinden. Ze beginnen de Stichting Pro-Visie, maar helaas lopen ze hierbij aan tegen ingewikkelde Moldavische wetgeving. Iets wat als bejaardentehuis geregistreerd is moet gekwalificeerd personeel in dienst hebben en mag niet ook een plek zijn voor daklozen. “We hebben toen allereerst financiële ondersteuning gegeven aan bestaande projecten. Dat doen we nog steeds, maar sinds vier jaar hebben we ook ons eigen project.”

Zelfvoorzienend door tuintjes
“We overhandigen pakketten met tuinbouwzaad voor twaalf groenten en we hebben er ook gezellig een bloemetje bij gedaan. Iemand kwam met dat idee. Het brengt wat vrolijkheid.” Er gaat ook een groot aantal pakketten naar een privékliniek voor psychiatrische patiënten. “In de staatsklinieken wordt niets met die mensen gedaan. Ze zeggen gewoon: jij bent gek en zoek het maar lekker zelf uit. Wij leerden een vrouw kennen die haar eigen kliniek begon. Ze is ook verbonden aan het Trimbos Instituut in Utrecht. Zij helpt mensen weer terug de maatschappij in.”

“Het planten van de groenten geeft zoveel vreugde en het is een goede vorm van dagbesteding. Dus dat hebben we toen verder ontwikkeld. Mensen hebben zo het hele jaar rond te eten en kunnen ook wat verkopen. Hierdoor worden ze zelfvoorzienend.” De hulp aan daklozen laten Nico en Yolanda daarmee over aan anderen. Dat probleem is de laatste jaren ook minder, maar Nico vreest wel dat het weer gaat verergeren. Door nieuwe Europese wetgeving worden de kindertehuizen gesloten, maar er is nog geen goed alternatief om deze kinderen op te vangen. De toekomst zal moeten uitwijzen hoe zich dit verder ontwikkelt.

Corruptie en leugens
Nico werkt samen met lokale coördinatoren bijvoorbeeld van Youth for Christ, plaatselijke kerken en een paar Nederlandse vrouwen die in Moldavië werken in de kinderopvang in de dorpen. Dat zijn betrouwbare partners en die hebben Nico en Yolanda ook echt nodig. “Corruptie is sport nummer 1 en liegen is de tweede cultuur. Op den duur ga je dat herkennen en weet je wanneer er gelogen wordt. Soms gebeurt dat zelfs met contactpersonen waar we al jaren mee samenwerken. Het  zit echt in die cultuur. Het maakt het samenwerken niet per se lastiger, je weet gewoon dat het gaat gebeuren en daar leer je mee omgaan. Door de band genomen gaat het allemaal wel goed.”

Sponsordiners
Stichting Pro-Visie draait grotendeels op giften van bekenden van Nico en Yolanda. “Een paar keer per jaar organiseren we sponsordiners voor acht tot tien personen. In eigen keuken staan we dan met een ploeg een vijf-gangen-diner in eigen huis te koken. Mensen betalen de kostprijs van het eten en we vragen ze om een gift. De winst van zo’n avond loopt soms op naar 400 euro. Daarnaast stoppen we er zelf ook veel geld in en incidentieel komt er een leuke gift.”

Op de website van de Stichting Pro-Visie kun je meer lezen over het werk van Nico en Yolanda en lees je ook hoe je zelf kunt bijdragen.

 


Dit verhaal verscheen eerder op de website van Geloof en een Hoop Liefde

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *