Ga naar de inhoud

De surfboys van Marokko

Met alle kracht die ik in mijn armen heb peddel ik. Het ruisende geluid komt steeds dichterbij en een fractie van een seconde later voel ik dat de golf me optilt en meeneemt richting het strand. Opdrukken, rechtervoet naar voor, linkervoet erbij en staan. Het lukt me heel even, maar dan verdwijn ik al snel in de ruige zee.

Rabat – Wanneer ik happend naar lucht weer boven water kom, hoor ik Ibrahims schaterlach. “Het ging zo goed, maar je wil te snel!” Ik ben op het stadsstrand van Rabat, waar mensen niet komen om te zonnebaden, maar om te picknicken met familie of om te surfen.

Plage de Rabat

Via vrienden ben ik in contact gebracht met Ibrahim. Hij leidt mij vandaag rond en omdat de golven zo goed zijn, liggen we nu in de Atlantische Oceaan. “Surfen maakt mij echt heel gelukkig. Ik doe het al mijn hele leven. Het is het enige moment dat ik mezelf echt vrij voel”, vertelt mijn nieuwe vriend.

Ik heb Marokko nooit gezien als een land waar je naartoe gaat om te surfen. Inmiddels weet ik beter. Een week geleden had ik mijn eerste surfles in Taghazout, een klein dorpje in het zuiden van Marokko. “Daar zou ik graag willen werken”, zegt Ibrahim. “Maar het is een erg gewilde baan en het is moeilijk om daar als vreemdeling tussen te komen.”

Eten bij de locals thuis

In dit uurtje met Ibrahim op Plage de Rabat heb ik al meer geleerd dan tijdens de les van vorige week. Na de les en nadat ik me thuis heb omgekleed, haalt Ibrahim me op voor een maaltijd bij hem thuis.

Hoewel dat maar tien minuten lopen is vanaf mijn Airbnb, is het geen optie dat ik zelfstandig op pad ga door het doolhof van de medina. “Geloof me, zelfs ik verdwaal hier nog wel eens. Bovendien wil ik niet dat je hier in het donker alleen rondloopt.”

Thuis in de medina

Hoe vervelend ik het ook vind om toe te geven, ik denk dat Ibrahim gelijk heeft. In het zoveelste smalle steegje links stappen we zijn huis binnen. Mijn schoenen moeten uit en ik krijg pantoffels aangereikt. De tajine staat op het vuur. “Ik ben in dit huis geboren en ben een echte medinajongen.”

Ibrahim werkt op dit moment in een riad, waar hij toeristen ontvangt en voor ze kookt. “Jarenlang werkte ik als freelancer voor een Nederlandse organisatie die reizen naar Marokko organiseert. “Ik deed rondleidingen hier, organiseerde dagtrips en hielp soms ook met de taalles.

Toekomstperspectief

Dat vond ik erg leuk om te doen, maar met de nieuwe directeur heb ik niet echt een klik.

Ik heb een talenknobbel. Ik spreek ook Duits, Chinees en Zuid-Koreaans.” Ibrahim zegt het in bijna accentloos Nederlands en hoeft daarbij niet meer te vertellen dat hij ook Frans, Arabisch en Engels perfect beheerst. “Helaas geeft een opleiding totaal geen toekomstperspectief hier. Daarom ben ik maar gestopt en heb ik besloten alleen nog maar werk te doen dat ik leuk vind.”

In de tijd dat Ibrahim voor de Nederlandse organisatie werkte kreeg hij een Nederlandse vriendin. “Ik hou meer van haar dan zij van mij, denk ik. Maar trouwen zit er niet in. Ik woon in een land waar ik niet kan zijn wie ik ben.

Rabat

Mijn gedachten zijn te vrij. Rabat is best een westerse stad, maar veel mensen houden vast aan de regels van de islam. Ik ben ook moslim, maar denk over veel dingen anders.” Een huwelijk biedt hem de mogelijkheid naar Nederland te verhuizen, maar dat is voor Ibrahim geen optie.

“Ik zal alleen maar de zoveelste Marokkaan zijn die geen baan krijgt vanwege zijn naam. Als ik dan toch niet vrij kan zijn, dan ben ik dat liever hier. Vanwege het weer, haha. En ik houd van surfen en die golven in Scheveningen zijn echt niets vergeleken met hier.”

Surfboys met Europese vriendin

Ibrahim is een van de vele surfboys met een Europees vriendinnetje. In Taghazout vertelde een jongen me dat de instructeurs daar iedere week een ander meisje hebben. Ondertussen hebben ze ook nog een vaste vriendin, vaak uit Nederland of Duitsland.

Sommigen zijn vrij serieus, maar voor velen is dit de manier om een verblijfsvergunning in Europa te krijgen. Een paar dagen later loop ik rond in Fes. Als blonde vrouw alleen ben ik gewend aan aanspraak, maar deze keer zijn de mannen wel erg expliciet. “Are you looking for a Moroccan husband?”

Moroccan husband

Meerdere keren krijg ik deze vraag in mijn oor gefluisterd. Ik voel me ongemakkelijk, maar langzaamaan begin ik me af te vragen of ‘we’ dit niet zelf veroorzaken. Vallen we echt voor de Marokkaanse charmes of spelen we het spel van de valse liefde stiekem mee voor ons eigen genot?

Dit verhaal verscheen eerder op Nomad & Villager

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *